90 jaar Nog steeds van ekaar houden

4 Kun je nog van elkaar houden als je 90 bent? (vervolg) Net als iedereen hebben we beproevingen gekend. Niet in onze relatie maar in ons leven, zoals dat verliep: vanwege mijn werk moesten we voor de eerste keer uit elkaar - in die tijd schreven we elkaar elke dag -; na de geboorte van ons derde kind kreeg mijn vrouw problemen met haar gezondheid en kon ze zich vier maanden lang niet bewegen; de oorlog, waardoor wij twee keer achter elkaar van elkaar gescheiden werden - en toen was er geen correspondentie mogelijk, op twee armzalige kaarten per maand na; het faillissement van mijn bedrijf, enz. Maar in ons geval betekenden de beproevingen geen bedreiging voor onze band als echtpaar. Integendeel, we zijn daardoor meer naar elkaar toegegroeid. Heleen: Wat ons het meest tot een eenheid maakt, althans een van de belangrijkste factoren, zijn onze kinderen. Nu zijn daar onze klein- en achterkleinkinderen bijgekomen, want onze zorg en liefde gaan net zo goed naar hen uit. Marcel: In 67 jaar heeft onze liefde voor elkaar natuurlijk een ontwikkeling doorgemaakt. Wat we voor elkaar voelen is anders dan het gevoel van betovering toen we elkaar ontmoetten of de hartstochtelijke liefde van de eerste huwelijksjaren. Maar liefde is niet minder geworden. Integendeel, ik zou zelfs zeggen dat ze zich ieder dag heeft verdiept door alles wat we hebben meegemaakt, door alle gemeenschappelijke herinneringen en doordat we elkaar door en door kennen.

Heleen: Of we voor elkaar geschapen waren? Ik weet niet of die uitdrukking zo juist is. Ik geloof eerder dat we elkaar hebben 'gemaakt'. We hebben samen een ontwikkeling doorgemaakt, de een door de ander. We boffen dat we allebei nog leven en niet al te ernstige kwalen hebben. Ik kan niet meer zoveel zien en mijn man niet goed horen, maar zoals een vriendin onlangs nog tegen ons zei: 'Jullie hebben zo'n band met elkaar dat je samen aan één paar ogen en één paar oren genoeg hebt!'

wat vooraf ging